6/02/2009

...e por cuanto venderías a teu pai?

Os veciños, só coa información que lles dá a empresa e demostrando unha total ignoráncia e incapacidade de negociación, aceptan gratamente o parque eólico con cuatro euros na mao sen saber o que están firmando. Triacastela, igual que o resto de Galiza, vende-se, e ben barato!


Artigo publicado en EL PAÍS

El viento tiene un precio en Triacastela

Un parque eólico coronará el monte Oribio y los vecinos cobrarán por la sombra de los molinos

SILVIA R. PONTEVEDRA - Santiago - 13/02/2009

Desde la cumbre nevada del Oribio, en días despejados, se pueden ver los montes de Asturias, y los de Portugal, con Cabeza de Manzaneda a medio camino. Desde lo alto del Oribio se otean sin dificultad las chimeneas de As Pontes y los molinos de 14 parques eólicos. En la carretera, Quintana saluda desde las farolas: "A túa forza move este país"

Aún con Fraga en Monte Pío, la Xunta aprobó conceder a la empresa Fergo Galicia, SL, la instalación y explotación de 12 aerogeneradores, cada uno de ellos de 2 megavatios de potencia y 78 metros de altura a lo largo de la larga cima de esta montaña de Triacastela. A pesar de las alegaciones de varios colectivos de ecologistas y parapentistas, con el bipartito los trámites siguieron adelante. Ningún partido se planteó echar el freno al asunto pese a que el Oribio tiene miñatos y es paso de lobos; esconde cuevas y unas neveras romanas más antiguas que la muralla de Lugo; forma parte de la Red Natura y está previsto que entre en los límites del futuro parque natural Ancares-Courel. Una de las orografías más impresionantes, donde se concentra la mayor biodiversidad de Galicia, se va a convertir en parque eólico para desgracia de vecinos como la cesteira Lola Tourón y Pedro O Canta, que monta mítines anti eólicos en su restaurante Río. Ellos anteponen el paisaje de su vida a un dinero que no compensa los destrozos.

Un día que la tecedeira Cecilia Carballo le protestó al conselleiro de Innovación e Industria, Fernando Blanco, le sugirió una alternativa: "¿Qué prefieres, un parque eólico o una central nuclear?". Para amortiguar el "impacto visual", como el monte acompaña durante un buen trecho a los peregrinos del Camiño Francés, la Xunta ha aplaudido una propuesta que plantea decorar los aerogeneradores con motivos jacobeos. Actualmente se tramita el plan sectorial, y la semana pasada llegó a Triacastela el visto bueno de Medio Rural para que se construya el parque en terreno rústico.

Entre 2005 y 2007, por las seis aldeas propietarias de la sierra del Oribio (Abradelo, Pasantes, Gundriz, Carqueixeda, Queixadoiro y Santa Mariña) pasó incontables veces un representante de la empresa. Hubo "mucha presión", aseguran los vecinos, y en el caso de Carqueixeda, como no se llegaba a un acuerdo, acabó presentándose en el remoto lugar "uno de los jefes de la empresa". Al final también firmaron, "porque no había opción: aquello era sí o sí. Desde el principio, a los vecinos de los seis pueblos nos dijeron que o alquilábamos los terrenos o nos los expropiaban", explica Félix de Carqueixeda.

Por ser la última que entró en el pacto, esta aldea de cinco vecinos, donde viven muchos más perros que personas, es la única que aún no ha cobrado. Fergo Galicia les debe 6.000 euros por el paso de un vial por sus terrenos y el primer pago del arrendamiento de una parcela afectada por un molino. Sobre esta finca no va a levantarse ningún aerogenerador, solamente va a caer su sombra a algunas horas del día. Pero, en el negocio eólico, esto también se paga. "Por sombra de molino, 900 euros al año", cuenta Félix con una sonrisa de oreja a oreja, "y esto durante el medio siglo de vigencia del contrato. Es una miseria, pero así no nos expropian".

A los que sí les caen molinos sobre el terreno, por cada aparato van a cobrar anualmente 4.510 euros. En la primera reunión, Fergo Galicia sólo les ofreció 3.006. Un vecino de la aldea de Santa Mariña daba saltos de alegría: "Esto es una maravilla, aquí en la vida había bajado un peso del monte". Y muchos compartieron ese sentimiento, porque, total, ahí arriba, a 1.443 metros sobre el nivel del mar, ni las vacas llevaban.

Pero la mole del Oribio tiene muchos dueños. Y José Manuel Celeiro, secretario de la comunidad de Queixadoiro, convenció a todos de que aquello estaba "mal pagado". Debía de tener razón, porque consiguieron 1.500 euros a mayores. Ahora, Celeiro piensa que aún podían haber rascado más, y se ha informado de que la empresa que amenazaba con expropiarles no podría haberlo hecho si la mayoría de los vecinos no se ponen de acuerdo para ceder los terrenos: "Porque, en los parques, la Xunta expropia el 40% sólo si el 60% firman el contrato por las buenas".

Pero ya no hay vuelta atrás. Y, por ejemplo, la aldea de Queixadoiro (9 vecinos, 26 habitantes) va a cobrar 6.000 euros al año por alquilar a Fergo Galicia un terreno "que coge parte de varios molinos". Lo malo, dice Celeiro, es que echó cuentas: "Y si repartimos el dinero entre todos, como quieren mis vecinos, el 60% se lo lleva Hacienda". Para que se quede en el pueblo el 100% de la renta que van a obtener del monte "hay que invertirlo todo en obra social, escuelas, caminos, la iglesia y cosas así". Pero en Queixadoiro, al secretario se le rebotan todos cuando plantea tal cosa. "Es tan poco lo que se va a llevar cada uno que no me queda pena ninguna si al final se tuerce la cosa y no llegan los molinos", confiesa Celeiro volviendo los ojos hacia la montaña.

"De todas formas, si al final no se hace, aquí que no vengan a por la primera mensualidad", advierte Pedro, O Lute de Pasantes. "En mi pueblo ya nos ventilamos toda la pasta, toda enterita, en las fiestas".

12 comentários:

luar de foz disse...

como se puede profanar una montaña tan majestuosa? hasta donde se va llegar? que llenen la albela o san mamede, pero el Orivio no, nunca.

Anónimo disse...

Esa gente que ahora está tan contenta con cuatro duros que no les dan ni para pipas, no están vendiendo su monte.

Están vendiendo el futuro de sus hijos.

Alberto disse...

As veces sinto vergoña de ser galego. Como podemos (poden) ser tan ignorantes.

Caminante disse...

Yo conozco el Oribio despues de hacer el camino de Santiago. Lo hice varias veces, pero mis mejores recuerdos son de la primera vez. Al bajar al valle de Triacastela me maravilló ese paisaje. Llevaré siempre ese monte grabado en mi retina. Ahora también a mi me duele, porque en cierto modo, es tabién parte de mí.

No comprendo como puede existir gente que no se oponga, especialmente viviendo allí.

Todo mi dolor no es nada comparado con el que tendreis vosotros cuando dentro de unos años os deis cuenta de la barbaridad que habeis permitido.

Pablo: Agosto disse...

É unha pena que mexen por nós e sigamos a decir que chove, a culpa empeza nas administracións locais; coñecedoras da situación, pero cun actitude de pasotismo absoluto. ¿quen lle explicou a esa xente (propietarios do monte) toda as consecuencias negativas das árbores de ferro??, ou pola contra ¿quen lles falou das posibles vantaxes dun futuro parque natural como figura de protección do entorno?? a resposta téñoa eu; NINGUÉN. O que si que teñen ben clariño é que os aeroxeradores son unha pasada, e calquera figura de protección do entorno é un atranco.

Esperemos que ao final o noso monte dea librado dos atropelos das administracións públicas e das empresas, e primen por encima de todo os valores ambientais que se pretenden arrasar.

Anónimo disse...

Ola Pablo: está nas nosas mans loitar polos nosos rescursos, somos os veciños os que debemos defendelos. E o primeiro de todo é informar ós que non saben o que está pasando.

O Iribio é a nosa identidade, é o maior activo ecónomico que posuimos. Defender o Iribio é apostar por calidade de vida.

Belén de Méndez

Marcos disse...

Estamos afeitos a ser espectadores pasivos de todo o que acontece ao noso redor. A calar, esperando que os problemas se arranxen sós de forma milagrosa. Temos que deixar de ser espectadores e pasar a ser actores. Na realidade, queiramos ou non, intervimos todos.

Sempre estamos obrigados a nos posicionar. Non o facer, xa é estar-se posicionando sen querer.

No tema deste parque eólico hai xente que realmente non sabe se está a favor ou en contra, simplemente se deixa levar. Xerar un debate, explicar as alternativas, ollar o futuro,... só estando informadas as persoas se poden posicionar. Logo que pensen o que queiran, pero para facer esa valoración xa terán diferentes puntos de vista.

Estar informado é o que verdadeiramente dá liberdade para decidir.

JOSE M ARIAS GAYO disse...

EU NACIN NUNHA ALDEA EN FRENTE DO MONTE IRIBIO, E DESDE O MEU CUARTO VEXO O MONTAÑA, E ME DARIA MOITA PENA VER COMO SE LLE POÑEN OS PELOS DE PUNTA. OS DAS EMPRESAS ELECTRICAS LLES IMPORTA UN CARALLO TODO MENTRAS TEÑAN BENEFICIOS, NO MOMENTO QUE NON OS TEÑAN DEIXARAN TODO FEITO UNHA MERDA E A XENTE QUE TAN CONTENTA SE PON HOXE QUEDARA SEN NADA

DIVINA CELEIRO disse...

Un saudo a todos os que se OPOÑEN os aeroxeradores do Iribio.
Eu nacin en Vilar, enfrente desa fermosa montaña, ¡e teño ganas de berrar!, sinto impotencia por muitas razóns:
Fai anos por un lado do pueblo expropiaronnos as terras uns señoritos con información e muitos cartos, como premio deronnos catro pesetas. Agora, se lles mirasen os pulmóns a xente desa zona encontrarianlles dentro unha canteira, porque, a area aparte de respirala tamén a comemos nas berciñas e nas leitugas. Estoume refirindo a Canteira do Penedo da Vilavella.
Fai pouco, outros, pretendian facer o mismo no cimo do pueblo, asi que solo nos queda o Caldeirón sin pretendiente.
As próximas xeracións o paisaxe máis bonito que verán será o camiño, mentras existan galeguiños que digan amén e lles aumenten os números na libreta.
¡Que carallo lles importa a eles!
A xente desa zona ten sufiente para vivir dignamente, pero non se dan conta que o entorno tamén é calidade de vida.
O aceiro no Iribio tén muitas consecuencias:
-Teremos mais lumes producidos po-la atracción dos raios.
-Faran mais pistas afectando a fauna e a flora.
-Menos aves voando.
-Menos lobos.
-Máis contaminación acustica.
-ETC....ETC.....

O IRIBIO NON E SOLO DE 5 PUEBLOS, PERTENECENOS A TODOS

Divina Veiga disse...

HOLA A TODOS!!
Haber si entre todos conseguimos que non estraguen o IRIBIO.

O monte é de todos, a paisaxe é para contemplala no seu estado natural.

A este paso convertirán a Galiza nun campo de muiños, porque vaias por dónde vaias é dificil non avistar un aeroxerador.

Eu teño familia en Vilar, dende pequena levo vendo o Iribio e doeriame perder esas fermosas vistas,e non solo iso, aparte de estropear o monte alterarian a fauna a flora....e o día de mañá....cando teñamos novas fontes de enerxia e os aeroxeradores non sirvan para nada....¡¡a paisaxe non se recuperará xamáis!!.
E todo isto, para que, por catro duros para os veciños e unha morea deles para a empresa que o explota.

A xente desa zona muito fala no bar, pero non fai nada de proveito, a este paso van a expropiarlles o horto e non van dicir nada...SODES UNHOS COBARDES!!

Unknown disse...

Despois de coñecer e sofrir en carne propia a especulacion,enganos feitos os veciños e malas artes empregadas na ainda oxe ilegal canteira da Vilabella,e mais tarde derroubar a Ponte Romana de Triacastela con XIII seculos de antiguedade,(porque non pasaban as vacas) inxenuamente pensaba que isas cousas xa nunca mais voltarian acontecer no concello onde nacin.Mais con o proxecto de terrorismo ecoloxico cultural de facer da Serra do Ouribio un parque eolico,con muito dor, a miña capacidade de asombro frente as toleadas,lamentablemente penso que xa esta inmune. Que pena.
DEFENDAMOS O NOSO PATRIMONIO NATURAL.DEFENDAMOS A TERRA DA ESPECULACION,CARALLO.
LoxO Vilabella

Anónimo disse...

Como apaixoado da literatura galega,lendo documentación sobre Celso Emilio Ferreiro,lin unha frase que influíra moito na súa obra,a frase era do poeta alemán Rilke e dicía:A PATRIA DUN HOME E A INFANCIA.Nunca fun quen de entender de todo a frase e a influencia na obra do xenio de Celanova.O caso é que dando voltas pola rede atopei este blog e a noticia do Iribio,de súpeto foi tal a cantidade de vivencias e lembranzas que xurdiron,que desbordaron o río da miña memoria e aínda hoxe non fun capaz de ordealas.Os pes do Iribio estaba parte da miña infancia e adolescencia,o fin entendín a dichosa frase.Quero ter un recordo especial para todos os que descansan vixiados polo impoñente Iribio,pero tamén para os "fillos do Iribio" que descansan lonxe del.Non sei se ó final o "progreso" coroaría o Iribio coa súa particular "coroa de espiñas",sexa como for sempre será a PATRIA de moitos que coma min estamos lonxe del.